Гандлярка и паэт краткое содержание

Dating > Гандлярка и паэт краткое содержание

Download links: → Гандлярка и паэт краткое содержание → Гандлярка и паэт краткое содержание

Вользе ажно весела зрабілася ад такой сквапнасці тоўстага паразіта. Бць, бць х трэба! Падвыпілі, але з лапамі не лезлі: сорамна ўсё ж ім, паразітам, пры хворым чалавеку нахабнічаць, цёткі Марылі не саромеліся, а хворага пасаромеліся.

У мяне муж ёсць. Алесь прыйшоў на другі дзень. Але ўзбадзёрылі яе дзеці, хлапчукі: у пясчаным завулку за каталіцкімі могілкамі яны гарадзілі на дажджавым раўчуку плаціну, стараліся спыніць напор імклівай вады, што сцякала з Даўгабродскай вуліцы. Да вайны вараным ды смажаным не гандлявалі, не было патрэбы. Тады яна схапіла ржавы кавалак водаправоднай трубы, што валяўся ў двары, выбегла на вуліцу і пляснула па вітрыне. Усё так добра складвалася, быццам ён прыносіў шчасце. I тут жа праява другая: на пытанне людзей, дзе яна брала муку, Вольга нічога не адказвае, бо хоча сама вярнуцца на хлебазавод яшчэ па адзін мяшок, яна не жадае дзяліцца! Угневаная на сябе, што спазнілася, прамаргала больш каштоўны здабытак, і на ўсіх, хто цягнуў адгэтуль — зладзюганы, грабіцелі! Ды спявалі, што разаб'ём ворага на яго зямлі! Немцы з'явіліся апоўдні: праехалі матацыклісты ў зялёных касках, з закасанымі рукавамі, з аўтаматамі на шыі. Уподбег каціла тачку з соллю і дражджамі.

Майстэрства пісьменніка заключаецца ў тым, што ён стварае не статычныя вобразы, якія раз і назаўсёды застылі ў сваім развіцці. Двое гітлераўцаў у чорнай форме падышлі да яўрэя, адзін узяў яго за бараду, нічога не кажучы, дастаў пісталет і выстраліў старому ў... А я не люблю пужаных! Белай чайкай зляцела з пасцелі, прыліпла да акна, да другога акна.

Гандлярка і паэт (fb2) - » — ледзь не вырвалася ў яе.

Мала хто да Івана Шамякіна так смела і праўдзіва паказваў пачатак Вялікай Айчыннай вайны, як гэта ён зрабіў у аповесці «Гандлярка і паэт». Іван Чыгрынаў у рамане «Плач перапёлкі» перадаў стан разгубленасці савецкага грамадства, яго кіраўнікоў. Цяжка адказаць на гэтае пытанне. Іван Шамякін у сваім творы закранае праблему паводзін людзей у экстрэмальнай сітуацыі пачатку вайны... Прадстаўнікі ўлады эвакуіраваліся на Усход у спецэшалоне, ва ўласных машынах. Людзі засталіся сам-насам з ворагам. Шамякін паказаў сітуацыю бязладдзя ў першыя дні вайны, яе трагедыйнасць, апісаў паводзіны людзей, заклапочаных будучыняй, якія сталі на шлях рабаўніцтва народнага а значыцца — усіхняга! Старонкі «вольніцы» — каларытныя, яскравыя. Пісьменнік не выносіць прысуд людзям, як бы апраўдвае іх паводзіны: не ворагу ж усё дабро пакідаць! На шлях рабаўніцтва становіцца абсалютная большасць камароўцаў. I кожны з іх, відаць, думаў і разважаў так, як Вольга Ляновіч: «У дурнях яна застанецца, калі ў той час, як другія нажываюцца, яна з-за нейкай сваёй сумленнасці будзе варон лавіць». Людзей, як і Вольгу, ахоплівала злосць, калі яны назіралі, як у легкавушках пакідаюць горад кіраўнікі. Народу хацелася «ламаць і крышыць, разбіваць, паліць усе, што называлася народнай уласнасцю». Камароўцы, якія засталіся без улады, падобна Вользе, адчулі, відаць, тое ж, што і яна: «гаспадыня тут яна, і ўсё дабро належыць цяпер ёй, такім, як яна». Пісьменнік паказвае змены, што адбываюцца ў псіхалогіі народа, сумленнага ад прыроды, прывучанага шанаваць сваё і чужое дабро, стаўшага рабаўніком толькі ў абставінах бязладдзя. Два выпадкі паказаны пісьменнікам у сувязі з гэтым. Першы — рабаўніцтва гастранома. Мужчыны «вырвалі краты і выставілі акно з двара». Да прыходу Вольгі зрабавалі гастраном, праўда, нясмела яшчэ». Жанчын не падпускалі да крамы ўвогуле. Гэта пазней, як Вольга разбіла вітрыну, да прылаўкаў кінуліся ўсе, хто быў побач. «Была б улада, разбою не было б» — на такую думку наводзіць яшчэ адна сцэна... На хлебазаводзе чацвёра мужчын сярод якіх два чырвонаармейцы раздаюць людзям па мяху мукі. Усе ідзе ладна, рытмічна. Мала каго даводзіцца ўшчуваць за сквапнасць. Так аўтар у пачатку аповесці намеціў канфлікт «народ — улада, паказаў хто вінаваты ў тым, што людзі азвярэлі, ператварыліся ледзь не ў драпежнікаў. Але ці толькі па сваёй віне? I адна з іх — адцуранне ўлады ад народа... У аповесці ёсць сцэна, як два міліцыянеры хочуць спыніць рабаўніцтва гастранома са зброяй у руках. Ды хіба адзіночкі могуць супрацьстаяць стыхіі? Тэма вайны, як мы бачым, пастаўлена ў прамую залежнасць ад тэмы узаемаадносін кіраўнікоў і народа. Пісьменнік заклікае сваёй аповесцю быць сумленнымі ў паводзінах абодва бакі. Аўтар усім ходам апавядання даводзіць думку пра драматызм вайны, няскоранасць народа, які вылучае са свайго асяроддзя барацьбітоў з фашызмам. У аповесці паказана не толькі трагедыя вайны, але і супрацьстаянне ворагам народа, ухваляецца подзвіг і адкрываюцца чытачу шляхі яго здзяйснення. Аповесць поўніцца праўдай пра Вялікую Айчынную вайну, удакладняе асобныя падзеі, што адбываліся ў тыле ворага.